In Vlaanderen werd ruim 500 jaar lang wijselijk en in alle talen gezwegen over de rampzalige tijden na de zwanenzang van 1302.
In 1838 schreef ene Hendrik Conscience (een Antwerpse Belgicist met Franse roots) echter een fors uit de kluiten gewassen sprookje, uiteraard met een goede afloop.
De bedoeling was eigenlijk het nog jonge België een paar eigen helden te schenken. Tegelijk leerde hij zijn volk lezen, zo wordt gezegd. (Hij kreeg voor beide aspecten trouwens felicitaties van koning Leopold I die hem ook prompt benoemde tot leraar Nederlands voor zijn kinderen. Op dat punt had hij kennelijk minder succes.)
Zodra dit volk goed en wel kon lezen, eigende het zich de nieuwe helden toe, naar de eigen kant van de taalgrens. Het volk werd ook mondig, en nog een halve eeuw later, tijdens de Groote Oorlog, ontstond in bepaalde kringen een hetze tegen alles wat Frans rook, klonk of oogde.
Als Conscience had kunnen vermoeden dat zijn werk ooit hiervoor misbruikt zou worden, hij had zijn manuscript in de kachel gegooid!